Kościół Prawosławny przez dwadzieścia wieków swojego istnienia wypracował pewien schemat, a może lepiej – porządek życia liturgicznego swoich wiernych. Prawosławny wierzący dostrzega ten ład w życiu cerkiewnym, a mając wolną wolę może się do niego dostosować lub nie. Dlatego każdy z nas pości inaczej i świętuje inaczej. Można wszystko robić po swojemu. Pytanie brzmi: czy warto? Kiedy idę do dentysty, ufam, że naprawi moje uzębienie metodami, które są skuteczne i wyjdą mi na zdrowie. Gdy oddaję ubranie do pralni chemicznej, mam nadzieję, że oddadzą mi je czyste i nieuszkodzone, że nie będą na nim eksperymentować. Podobnie  z doświadczeniem Cerkwi. Tyle wieków miliony świętych uczyło się oddawać chwałę Bogu, że dziś wystarczy podążać ich śladem, by do Boga na pewno trafić. Trzeba tylko przekonać siebie do ciężkiej duchowej pracy nad sobą. Najtrudniejsze jest, że należy to robić codziennie do końca życia. W tym wysiłku potrzeba wytrwałości, ale idąc drogą doświadczeń Cerkwi nie zbłądzimy. I nie będzie to nudne!

            Stojąc u progu postu Filipowego dziękujmy Bogu, że jeszcze raz możemy ponieść jego trudy i przygotować się do świąt Bożego Narodzenia. Co konkretnie należy zrobić, by post przyniósł dobre owoce? Na początek należałoby ograniczyć kontakt ze światem zewnętrznym i ponieść trudy ograniczeń w pokarmach. Świat jest jak fałszywa moneta: niby mam tę monetę, ale nie mogę ją zapłacić rachunku, bo jest fałszywa. Chcemy wiedzieć o świecie, co się w nim dzieje (to dobrze), ale serwuje się nam masę informacji (niektóre nie są prawdziwe) i ta wiedza wzbudza w nas wiele negatywnych emocji (to niedobrze). Właściwie nie do końca wiem, co z tą wiedzą mogę zrobić. Dlatego Cerkiew proponuje oderwanie się od świata i podążanie za Prawdą. Co się stanie, gdy przestanę tak intensywnie oglądać lub czytać wiadomości albo usunę się na czas postu z mediów społecznościowych? Właściwie nic. Beze mnie media te nie zginą. Ja natomiast będę mieć więcej czasu. Jak go wykorzystać? Dobrze by było jego część poświęcić na modlitwę. W naszej parafii uczymy się czytać psałterz przez cały rok. W poście jest to łatwiejsze ze względu na wycofanie się ze świata. Chodzimy do szkoły i do pracy jak dotychczas, ale korzystamy z mediów inaczej: przede wszystkim krócej. Fani telewizji: seriali, programów rozrywkowych i filmów powinni wybrać sobie coś ulubionego (nawet jeśli oglądają codziennie) i nie przekroczyć godziny czy dwu na dobę. Internauci podobnie. Graczom ich rodzice również muszą ograniczyć granie „na komputerze” (walka rodzica z dzieckiem jest wpisana w wychowanie. Warto postawić warunki i wprowadzić ograniczenia, bo w ten sposób dziecko nauczy się w przyszłości odróżniać dobro od zła). Niech grają na gitarze czy idą na sanki. Niech uczą się języków obcych. Niech wieczorem pomodlą się razem z mamą i najlepiej z tatą. Należy pamiętać, że tam, gdzie jest bezczynność, natychmiast pojawia się diabeł i zaczyna swoją pracę. Dlatego umysł zajęty modlitwą jest diabłu niedostępny.

            Druga kwestia to pokarmy. Przestawienie się na czas postu w dziedzinie jedzenia nie jest wymysłem tylko koniecznością. Nie to kala człowieka, co do ust wchodzi, lecz to, co z nich wychodzi – pouczał Chrystus, mając na myśli złe słowa, które człowiek wypowiada i złe czyny, które wykonuje. Żadne jedzenie nie kala człowieka. Może być ciężkostrawne czy nawet trujące, ale nie odsuwa człowieka od Boga. Natomiast wiemy, że uczniowie Jana Chrzciciela pościli, Chrystus pościł, a później i uczniowie Chrystusa pościli. Dlaczego więc my dzisiaj nie możemy przestawić się na innego rodzaju pokarmy i przede wszystkim na inne ilości zjadanych potraw? Ponieważ brakuje nam samodyscypliny. To łatwo zauważyć: gdy jestem najedzony, z łatwością myślę o poście, ale gdy jestem głodny… No cóż, wtedy chcę się najeść. Dlatego należy zmienić myślenie. Paradoksalnie człowiek otyły jest bardziej głodny i częściej jada (dlatego jest otyły). Żaden święty nie miał nadwagi. Za to mieli święci dużo energii. Post to jednak nie dieta. Jeden jest w stanie porzucić mięso i nabiał, drugi ma z tym kłopot. Dlatego jest to sprawa indywidualna. Jeśli ktoś nie chce porzucić mięsa, nie je zjada, ale w dużo mniejszych ilościach. Zamiast trzech kanapek, nie zje dwie. Zamiast trzech kotletów, niech zje jeden. Kiedy zobaczy, że to ma sens, może dwa posty później pozbędzie się mięsa z diety, a potem nabiału. Z tego powodu nie należy osądzać czyjegoś postu.