Niedziela św. Praojców                   

Ew. wg św. Łukasza 14,16-24

            Rozdział 14 rozpoczyna się od gościny u przywódcy faryzeuszów. Chrystus przyjął zaproszenie na posiłek w szabat. Zanim zaczął jeść, zapytał obecnych Czy wolno uzdrawiać w szabat?, po czym uzdrowił bardzo chorego człowieka. Wywołał tym niezadowolenie obecnych. Później zauważył, że przychodzący na gościnę wybierali sobie najlepsze miejsca. Pouczył wszystkich, by zawsze zajmowali ostatnie (najgorsze, najmniej atrakcyjne) miejsce, bo kiedy przyjdzie gospodarz i zobaczy, że zająłeś pierwsze miejsce, a zaprosił godniejszego od ciebie, każe ci ustąpić. Wtedy ze wstydem zajmiesz ostatnie miejsce. Jeśli zaś od razu usiądziesz na końcu, gospodarz zobaczy cię tam i poprosi Przyjacielu, przesiądź się wyżej! Wtedy spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony – kończy wywód Jezus. Dodaje również, by zapraszać na przyjęcie tych, którzy nie będą się mogli niczym odwdzięczyć: ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. Odpłatę otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych – podsumowuje Chrystus. Kto odpłaci ci za twoją dobroć? Łatwo wpaść na to, że sam Bóg to uczyni. Już wiemy, że kiedy Bóg nagradza, to nie ma na świecie lepszej nagrody. Warunkiem jest zaufanie, że Jezus mówił prawdę. Trzeba Mu uwierzyć i zaufać.

            Jeden ze uczestników owej uczty powiedział, że szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym. Na to Chrystus odpowiedział przypowieścią o uczcie. Oto pokrótce jej treść: pewien człowiek wyprawił ucztę i zaprosił wielu gości, ale w dzień biesiady wszyscy zaproszeni odmówili przyjścia. Wtedy Pan kazał sługom zaprosić wszystkich w mieście ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych. Kiedy przyprowadzono wszystkich, a było jeszcze miejsce, Pan kazał zaprosić wszystkich, których znajdą Jego słudzy wokół miasta. Ten Pan z przypowieści to oczywiście Bóg. Zaprosił naród wybrany na ucztę swojego Syna. Wiemy, że ten naród nie przyjął zaproszenia. Dlatego pozostali zaproszeni to my. To nas Bóg zaprosił na ucztę swojego Syna. Przez wszystkie wieki od Zmartwychwstania Jezusa zaproszenie na ucztę oznacza to samo: Eucharystia. Uczta Syna Bożego to Eucharystia. Inaczej Pryczastije lub św. Komunia. Ten, kto unika eucharystii, ten postępuje tak samo jak ci, którzy w przypowieści byli zaproszeni, ale znaleźli tysiąc powodów, by odmówić. Jakie są moje powody? Co usprawiedliwi moją nieobecność? Kiedy czytam o życiu męczenników, podziwiam ich wiarę. W imię Chrystusa gotowi byli umrzeć. I umarli, bez litości katowani, zamęczeni na różne sposoby. Kiedy przyglądam się życiu kogokolwiek, kogo Cerkiew obwołała świętym, podziwiam wytrwałość, z jaką ci święci nieśli swój krzyż do końca swoich dni. Może męczeństwo było łatwiejsze, bo trwało kilka godzin lub dni. Życie w pokoju wymaga ogromnej samodyscypliny, bo trwa wiele lat. Czyha na nas wiele pokus. Dlatego pierwszą i ostatnią rzeczą, jakiej powinniśmy pragnąć to Priczastije. To nie jest bilet do królestwa Bożego. Kto co niedzielę przyjmuje Eucharystię, niekoniecznie będzie zbawiony, bo między jedną niedzielą a drugą jest jeszcze kilka dni. W ciągu tych dni można zbliżyć się do Boga swoim życiem lub oddalić. Chrystus zaprosił mnie do Siebie na ucztę. To zaproszenie jest aktualne do ostatniego dnia mojego życia. Później – tylko sąd. Dopóki więc żyję, mogę wybierać.

            Jak pokonać swoje słabości? Tylko z Bogiem. Niech przykładem będzie zdarzenie z życia pewnego rzymskokatolickiego mężczyzny, który zdradził żonę. Zrobił to jeden raz. Rankiem po upojnej nocy oboje dziękowali sobie za wspaniałe doznania. Umówili się, że muszą to kiedyś powtórzyć. Kiedy mężczyzna został sam, przyszły wyrzuty sumienia. Czuł się źle z tym, co zrobił. Postanowił więc iść czym prędzej do kościoła i wyspowiadać się ze swego grzechu. Poszedł. Kiedy był już w świątyni, stanął w kolejce do konfesjonału. Usłyszał gdzieś obok płacz. Zobaczył swoją kochankę, która stała na kolanach przed obrazem Zbawiciela i płakała. Jak ona płakała! Obiecał sobie wtedy, że nigdy więcej nie popełni tego grzechu, że nigdy więcej nie zdradzi żony. Czuł się tak podle, jak nigdy przedtem. Czy ja mogę uczyć się na cudzych błędach? Z pomocą Bożą mogę. Trzeba więc obserwować świat i ludzi, i wybierać tylko to, co nie odsunie mnie od eucharystii, a przez to od Boga. Muszę wyobrazić sobie, jak będę się czuł po popełnionym grzechu i zrobić wszystko, by go uniknąć. Aby nie usłyszeć później strasznych słów Chrystusa, którymi kończy się przypowieść o uczcie: Albowiem powiadam wam: Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty.