Boże Narodzenie – Rożdiestwo Christowo 2023

Adam i Ewa zgrzeszyli w raju, zrywając zakazany owoc. Za to Bóg pozbawił pierwszych ludzi możliwości dalszego życia we wspólnocie ze Sobą. Od tej pory nasi prarodzice musieli żyć poza granicami Raju, ciężko pracując na chleb i w bólach rodząc dzieci. Zanim to nastąpiło, Bóg dał im szansę na okazanie skruchy za swoje nieposłuszeństwo. Jako że ani Adam, ani Ewa nie przeprosili za swój grzech, a jedynie zrzucali winę na innych (Adam na Ewę, a ta na węża), Bóg obiecał, że mimo grzechu nie zostawi ludzi samych sobie, lecz zadba o to, by nie zginęli. Dlatego pośle im kogoś, kto uratuje całą ludzkość przed śmiercią. Zbawicielem będzie potomek Ewy, który uwolni ludzkość z mocy szatana. Następnie dał im takie ciała, jakie mamy my dzisiaj (Rdz. 3,21: Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich) i wydalił ogrodu Eden. Od tej pory rozpoczyna się historia ludzkości na ziemi. Historia pełna nieprawości, zazdrości i nienawiści, ale też miłości, nadziei i wiary w to, że Stwórca nie zapomniał o ludziach i że w Sobie wiadomym czasie pośle obiecanego Zbawcę.

            Stary Testament jest więc czasem oczekiwania. Ten czas kończy się wraz z narodzeniem Jezusa Chrystusa, który okazał się być obiecanym Zbawicielem. Gdy Bóg w Raju jeszcze rozmawiał z pierwszymi ludźmi o ich grzechu, wężowi powiedział, że jego potomstwo przegra z potomstwem kobiety (Rdz. 3.15). Bóg zupełnie pominął Adama. Komentatorzy Pisma Św. mówią, że jest to symbol Bogurodzicy, która poczęła swego Syna bez udziału mężczyzny.

            Czy musiał przyjść Zbawiciel? Jaka jest Jego rola w historii człowieka? Te pytania są ważne. Odpowiedź na pierwsze z nich zawarta jest w ostatnim zdaniu 3. rozdziału księgi Rodzaju: Wygnawszy zaś człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i połyskujące ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia (Rdz. 3.24). Oznacza to, że człowiek sam, o własnych siłach zupełnie nie jest w stanie wrócić do stanu oznaczonego symbolem „raju”.  Dlatego wszyscy prorocy do narodzin Jezusa mówili o przyjściu na świat Tego, który poprowadzi ludzkość do Boga. Święto zwane dziś Bożym Narodzeniem było wypełnieniem starotestamentalnych proroctw.

            Odpowiedź na drugie pytanie zawiera się w tym, że Boże Narodzenie nie jest świętem najważniejszym. Ważniejszym było Zwiastowanie, ponieważ Bóg (za pośrednictwem anioła) pyta człowieka (czyli Marię Pannę), czy zgodzi się pośredniczyć w przyjściu na świat Zbawiciela. Narodzenie Jezusa jest jedynie konsekwencją tej zgody. Stąd w starożytności Boże Narodzenie było świętowane razem z Chrztem Pańskim. Ważniejszym też były wydarzenia Wielkiego Tygodnia i Zmartwychwstanie, bo wtedy bezgrzeszny Chrystus bierze na Siebie grzechy całej ludzkości. Dzięki temu Ten, Który nie ma grzechu, może umrzeć. Może uwolnić z piekła dusze wszystkich sprawiedliwych i wprowadzić je do Królestwa Niebieskiego, o którym nauczał. Tego nie mógł zrobić grzeszny człowiek, choćby był najbardziej oddany Bogu. To mógł zrobić tylko Sam Bóg. Jezus Chrystus jest Tym, Który zbawił świat. Uwolnił go od mocy szatana i mocy śmierci. Stąd radość Bożego Narodzenia wypełnia ziemię co roku i pełne jest tradycji, czasem tak absurdalnych, że przysłaniają prawdziwe przesłanie tego święta. Należy jednak zachować umiar i nie skupiać się tylko na przygotowaniu do świąt, ale też mądrze je przeświętować. Stąd zaproszenie do duchowej uczty w cerkwi jest aktualne tak przed świętami, jak i po nich. Eucharystia jest prawdziwą ucztą, zawsze aktualną.