Niedziela 1 po Pięćdziesiątnicy – Wszystkich Świętych
Ikony Matki Bożej „Wybawienie z powodu nieszczęść cierpiących”

Ew. wg św. Mateusza 10, 32-33, 37-38; 19,27-30.
Przed rozpoczęciem postu, zwanego apostolskim, słyszymy słowa Chrystusa Miłujący ojca i matkę ponad Mnie, nie jest Mnie godny. I miłujący syna lub córkę ponad Mnie, nie jest Mnie godny. Straszne to słowa! Czy mam się wyprzeć swoich rodziców albo dzieci, by Jezus mnie zaakceptował? Pozornie tak. To pierwsze wrażenie. Niech nas jednak nie zniechęca, bo kiedy przyjrzymy się naszemu życiu dokładniej, z łatwością zauważymy, że wiele razy w życiu zapieraliśmy się i rodziców, i dzieci. Idąc przez życie dokonujemy wyborów. Młodzi ludzie wielokrotnie nie są posłuszni swoim rodzicom (kiedy nie wykonują ich próśb i poleceń), a później lekceważą ich rady, bo chcą żyć po swojemu. To właśnie jest zaparcie się rodziców. Dlaczego więc strasznymi wydają się słowa Chrystusa? Bo kiedy zapieramy się rodziców i robimy po swojemu, często zamieniamy autorytet rodzicielski na jakiś inny: na początku jest to Pani z przedszkola, a później szkoły. Potem są koledzy z ich durnymi pomysłami. Pod ich wpływem młodzież próbuje papierosów, alkoholu, zioła (marihuana jest miękkim narkotykiem, którego palenie często jest wstępem do narkotyków twardych) czy seksu. Wielogodzinne granie w gry komputerowe czy ślęczenie przed telefonem i ciągłe przeglądanie mediów społecznościowych jest zaparciem się rodziców. Bo dzieci nie wybrały dobra. Nie zostały nauczone szacunku do Boga, do innych i nareszcie do samych siebie. Rodzice mają bardzo mało czasu na ukształtowanie swojego dziecka i skierowanie go w stronę dobra, czyli Boga.
Rodzice z kolei wypierają się swoich dzieci, gdy zajmują się swoimi ważnymi sprawami, oczywiście bardzo istotnymi w życiu rodziny, ale katastrofalnymi w skutkach w rozwoju dziecka. Co zrobić? Od samego początku tracić czas z dzieckiem na zabawę lalkami i budowanie z klocków, na zabawę w chowanego i w berka i inne nieważne dorosłemu rzeczy, ale przede wszystkim na regularne bycie w cerkwi. Dziecko słucha pouczeń, ale w swoim zachowaniu będzie naśladować swoich rodziców. Kiedy po kilku latach zajmowania się swoim maluchem czy gromadką, gdy pozwolimy je przejąć Paniom z przedszkola czy szkoły, nasze dzieci będą z nami związane na tyle mocno, że obce autorytety nie będą miały na nie tak wielkiego wpływu. Szczególne ważne to w wieku dojrzewania, gdy młody człowiek – zanim podejmie decyzję – pomyśli, co by powiedziała moja mama albo mój tata na to, że zapalę, wypiję czy coś ukradnę. Będzie się martwił konsekwencjami swojego wyboru! O to w wychowaniu przecież chodzi!
Jezus wszystko to wiedział, dlatego nie dawał gotowej recepty na wszystko, tylko dawał do myślenia. Kiedy mówił I ten, kto nie bierze krzyża swego i nie idzie za mną, nie jest Mnie godny, chciał zwrócić naszą uwagę na fakt, że poza Nim nie ma w życiu rzeczy ważnych. On jest wiecznością, która nas czeka, dlatego nasi rodzice uczyli nas, co to znaczy brać swój krzyż i iść za Nim. Uczyli, że trzeba wiele pokory, by podobać się Bogu. Przeżywali, że nam brakowało tej pokory i popełnialiśmy straszne błędy. Ufali jednak, że te błędy naprawimy. Podpowiadali często, jak to zrobić. Mieli nadzieję, że nie odwrócimy się od Źródła życia i nadziei, jakim jest Chrystus. Jakie znaczenie ma moja praca, wypłata, dom i oszczędności, jeśli jutro się nie obudzę? Niech dowodem będzie przykład pewnego małżeństwa z Siemiatycz (oboje dziś żyją). Oto mężczyzna miał świetnych kolegów, z którymi mógł codziennie się spotkać i co nieco wypić. Żona przez wiele lat walczyła z nałogiem męża, a że go kocha, postanowiła użyć drastycznych środków, by go wyleczyć. Dlatego sprzedała dom, w którym mieszkali i kupiła inny na wsi, kilkanaście kilometrów od miasta. Tam mąż nie znał nikogo, a że dom był w marnym stanie, zajął się jego remontem i do dziś wypija tylko z żoną od okazji do okazji. W ocenie żony warto było poświęcić piękny dom i zamieszkać w ruderze, byle tylko dalej być razem, ale jakby od nowa.
Stąd w dalszej części ewangelii słyszeliśmy odpowiedź Jezusa na pytanie Piotra o nagrodę. Piotr powiedział Oto my zostawiliśmy wszystko i poszliśmy w ślad za Tobą. Co nam za to będzie? Nauczyciel wyjaśnił im, że w niebiosach zasiądą na tronach i będą sądzić dwanaście plemion Izraela. Powiedział też, że każdy, kto zostawi domy lub braci, lub siostry, lub ojca, lub matkę, lub dzieci, lub pola dla Imienia Mego, stokroć więcej otrzyma i życie wieczne odziedziczy. Na progu postu apostolskiego, który zaczyna się jutro, to jest piękna wskazówka i dobre ukierunkowanie naszych pragnień i życiowych celów. Chcesz zdobywać świat? Zdobywaj! Nie zdziw się tylko, że kiedy powinie ci się noga, nikt o tobie nie będzie pamiętał. Jeśli swoich dzieci nie nauczysz miłości, zostaniesz sam. A co, jeśli ci się uda? Jeśli będziesz obrzydliwie bogaty (większość z nas przecież marzy o bogactwie), co dalej? Podzielisz się z biednymi czy powiesz: ciężko pracowałem na to, co mam. Oni też mogą. To o to w życiu chodzi? Jeśli tak, to ja wolę zaufać Bogu. Dziękuję mu za to co mam i proszę tylko, aby mi błogosławił dźwigać Jego krzyż do końca swoich dni. Dlatego postaram się żyć bliżej Boga i cerkwi, poszcząc cieleśnie, czytając Pismo Św., psałterz i akatysty. Życzymy, aby każdy doszedł do takich wniosków.