Niedziela przed świętem Podwyższenia Krzyża Pańskiego

Ew. wg św. Jana 3,13-17

            Na świecie znajdziemy wiele pomników ludzkiej chwały, waleczności, bohaterstwa, wytrwałości czy innych. Pośród wymienionych jeden zwraca na siebie szczególną uwagę, gdyż stał się pomnikiem ludzkiej… głupoty. Na pierwszy rzut oka w ten sposób można postrzegać to, że obiecany przez Boga Mesjasz przyszedł w określonym czasie na ziemię, by zbawić całą ludzkość, a ta ludzkość odwdzięczyła Mu się zadaniem okrutnej śmierci. Zapomnijmy na chwilę o trzyletnim nauczaniu i cudach uzdrowień, których Jezus dokonywał. Skupmy się na tym jednym pomniku, który zaginął po pogrzebaniu Chrystusa i został odnaleziony dopiero po trzystu latach. Święty Krzyż (bo o nim mowa) zaraz po odkopaniu na rozkaz św. Heleny, matki św. cesarza Konstantyna został podniesiony przez patriarchę Makarego wysoko do góry, by wszyscy obecni mogli go zobaczyć. To wydarzenie właśnie jest świętowane przez Kościół prawosławny jako święto Podwyższenia Krzyża Pańskiego. Dlaczego Krzyż nie jest pomnikiem ludzkiej głupoty i niewdzięczności? Ponieważ św. Jan napisał A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

            Porównanie Chrystusowego krzyża do krzyża Mojżeszowego na pustyni synajskiej jest tzw. praobrazem. Wydarzenia ze Starego Testamentu często mają swoje odpowiedniki w Nowym Testamencie. Na przykład drabina łącząca niebo z ziemią (którą widział Jakub we śnie) czy krzew gorejący (przed którym klęczał Mojżesz i rozmawiał z Bogiem) są praobrazami Bogurodzicy, ponieważ rzeczy te połączyły Niebo z ziemią. Maria Panna stała się wypełnieniem starotestamentowych praobrazów, gdyż za jej pośrednictwem przyszedł na świat Zbawiciel, czyli Bogurodzica połączyła Niebo z ziemią.

            Bóg przewidział jeszcze przed stworzeniem wszechświata to, że Jego umiłowany Syn, posłany na ziemię aby zbawić ludzi, zostanie ukrzyżowany. Tak jak na pustyni wywyższony na krzyżu miedziany wąż chronił ludzi przed ukąszeniami i jadem żmij, tak i wywyższony Zbawiciel chroni tych, którzy w Niego wierzą. Pisze dalej św. Jan …aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Każdy, kto w Niego wierzy. Stąd Krzyż stał się symbolem zbawienia, a nie haniebnej śmierci.

            Ap. Paweł napisał później, że Krzyż stał się Żydom zgorszeniem, a grekom głupotą, bo przecież cała filozofia grecka nie dopuszczała możliwości, że ktokolwiek martwy może zostać wskrzeszony, gdyż martwy powinien pozostać w grobie. Pierwsze kazanie ap. Pawła na Aeropagu w Atenach było bardzo interesujące do momentu, gdy wspomniał o zmartwychwstaniu Chrystusa. Gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się wyśmiewali, a inni powiedzieli: «Posłuchamy cię o tym innym razem».

            To, co stało się w Jerozolimie w 336 r., dało początek nowemu rozdziałowi życia chrześcijan. Do tej pory każdy, kto wyznawał Chrystusa, był prześladowany przez prawo i ścigany z urzędu. Chrześcijanie tych czasów byli ludźmi mocnej wiary, którzy bez wahania wyznawali swoją wiarę publicznie i byli za to zabijani. Fundament Cerkwi, założonej przez Jezusa, został obficie skropiony krwią męczenników. Słabi zaczęli się wyłamywać z szeregu wyznawców i odchodzili, wybierając bezpieczne życie. Kiedy w 313 r. św. Konstantyn wydał Edykt Mediolański, gwarantujący chrześcijaństwu legalne współistnienie obok religii pogańskich, odpadli wcześniej chrześcijanie (tzw. lapsi) chcieli wrócić na łono Cerkwi, ale przyjmowano ich raczej niechętnie, stawiając warunki. Gdy odnaleziono św. Krzyż, odczytano to wydarzenie jako znak od Boga, że Chrystus umarł za wszystkich ludzi, również za słabych i chorych, bo Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony – pisze św. Jan Ewangelista. Dlatego dziś Krzyż Chrystusowy pozostaje sprawą wolnego wyboru każdego człowieka. Jeśli jestem prawosławnym, to nie mogę sobie wyobrazić życia bez Krzyża. Czynię znak Krzyża przed i po jedzeniu, to samo rano i wieczorem, to samo przed rozpoczęciem jakiejkolwiek pracy, to samo przechodząc lub jadąc obok cerkwi itd. Przede wszystkim Krzyż powinien mi towarzyszyć zawsze, od początku do końca mojego życia. Stąd potrzeba noszenia Krzyża na szyi zawsze i wszędzie. Należy przyuczyć swoje dzieci i wnuki do noszenia krzyżyka. Nawet na lekcjach wychowania fizycznego w szkole. Szacunek do Krzyża powinien być tak samo mocny jak szacunek do chleba.