Czwarty tydzień Wielkiego Postu.

            Kiedy w sobotę podczas nabożeństwa wynosiliśmy na środek cerkwi św. Krzyż, myślałem o znaczeniu tego znaku w chrześcijaństwie. Przecież nie jest to tylko symbol zwycięstwa. Krzyż przypomina o cierpieniach, które musiał znieść Zbawiciel, zanim dokonał swojej misji. Te krzyżowe męki były tak straszne, że nasze postne wyrzeczenia nie są nawet namiastką tamtych. Dlatego przyszło mi do głowy pytanie, które zadaje sobie większość wiernych: dlaczego akurat w połowie Wielkiego Postu eksponujemy św. Krzyż? Cerkiew odpowiada na to pytanie bardzo prosto: bo Krzyż jest znakiem naszego zaufania Stwórcy, który posłał swego Syna, aby uratować swoje Stworzenie. W połowie drogi do Zmartwychwstania Chrystusa Cerkiew chce nas podtrzymać na duchu i pokrzepić. Żeby to dobrze zrozumieć, należy przyjrzeć się historii narodu wybranego w Księdze Wyjścia, kiedy podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej ludzie zostali zaatakowani przez jadowite węże. Ojciec, kogo kocha, tego smaga mówi Biblia. Śmierć od ugryzienia węża była karą za kolejne narzekania, a właściwie za brak zaufania. Bóg wyzwolił cały naród z niewoli, a ten narzekał. Bóg posłał Mojżesza i Aarona, przeprowadził przez morze, zatrzymał Egipcjan, dał wodę ze skały i jedzenie z nieba, a naród narzekał. Ten naród w czasie wędrówki ciągle narzekał. Dlatego Bóg posłał węże. Teraz najciekawsze. Gdy ludziom mocno dokuczyły te małe, śmiercionośne gady, poszli do Mojżesza, by po raz kolejny wybłagał u Boga przebaczenie i pomoc. Co Ojciec kazał zrobić Mojżeszowi? Pamiętamy dobrze – miedzianego węża, którego umieścił wysoko nad ziemią! Teraz każdy Żyd był rozdarty. Wyobraźmy sobie: węże wyłażą z piasku, z namiotu, spod kamieni, z trawy. Nie da się spokojnie przejść, a załatwianie potrzeb fizjologicznych może być ostatnim wyczynem w życiu. Jak spać czy odpocząć? Stawiasz stopę i obserwujesz, czy jakiś gad nie pojawi się nagle, by zaatakować. Straszne. Natomiast miedziany wąż umieszczony wysoko. Jeśli na niego patrzysz, to nawet ugryziony – przeżyjesz! Boże, jak mam patrzeć do góry, jeśli pod nogami czyha na mnie śmierć?! Odpowiedź jest prosta: zaufaj Bogu. Nie patrz pod nogi. Idź, dokąd chcesz, ale patrz do góry. Zaufaj Bogu. Mogą cię szarpać wątpliwości, ale nie patrz pod nogi. Patrz w górę – zaufaj Bogu! To dlatego na cerkwiach krzyże są na samej górze, wysoko na ikonostasie i na kopułach. Jeśli mamy kłopoty, najpierw próbujemy poradzić sobie sami, później szukamy pomocy u innych ludzi, na koniec prosimy Boga. To oczywiste, że pierwszymi słowami w kłopotach są Boże, dopomóż! Ale to tylko słowa, mówione zwyczajowo. Nauczyliśmy się z nich korzystać tak jak z butów: używamy ich, gdy są potrzebne. Robimy to automatycznie, bez zastanowienia. Ale kiedy dopada nas życie, gdy Bóg każe nam wziąć swój krzyż i – ufając Mu – nieść, wtedy zapominamy, co naprawdę jest ważne. Skupiamy się na problemach tego świata (pieniądze, domy, kredyty, samochody, renty, spadki, długi, choroby itd.) i zaczynamy patrzeć pod nogi. Dlaczego w ciężkich chwilach nikt nie przychodzi do cerkwi, by spojrzeć w górę na krzyże i powiedzieć: Boże mój! Wiem, że mnie nie opuściłeś, a nowe problemy dałeś, abym od nowa Ci zaufał. Dlaczego na trawie wokół cerkwi nie ma ścieżki, wydeptanej przez wiernych, którzy na kolanach idąc dziękują Bogu za wszystko? Czy chodzenie na kolanach jest zarezerwowane tylko dla Grabarki, gdzie mnóstwo ludzi widzi i robi zdjęcia, gdy idę? W modlitwie trzeba intymności, odosobnienia. Niech nie inni ludzie, tylko Jezus zobaczy moją modlitwę i mój stan ducha. On wszystko wyleczy, na wszystkie problemy znajdzie lekarstwo. Tylko nie wolno patrzeć pod nogi. Trzeba Mu zaufać, bo wszystko co robi, robi dla naszego zbawienia. Należy spojrzeć do góry, w twarz Chrystusa na ikonie i Jego krzyż. On doda sił.